7 jun 2013

EMBRIAGADOS DE ELISIR

foto: Blog Villazonista

El domingo 2 de junio, mi hija y yo asistimos a L'elisir. Rolando estuvo sublime en algunos momentos ( por supuesto, en la Furtiva, y también, ya en el primer acto, en Quanto é bella). Sinceramente, no creo que haya ningún tenor que pueda igualar sus mezza voce, sus pianos y su manera de regular (se vio clarísimamente, por si estaban sordos sus muchos detractores, en un gag con Dulcamara (Maestri), en el que el "dottore" sube y baja su sombrero y Roli sube y baja correspondientemente, su voz. En otros momentos, la orquesta lo tapaba, pero eso es culpa del director, más que del cantante. Yo creo que con los años, Rolando no ha perdido su bellísimo timbre, sus fiatos, sus legatos y demás, pero sí ha perdido volumen y capacidad de proyección, aunque esta depende del acompañamiento. Cuando canta solito proyecta bien, pero le cuesta imponerse cuando está en el concierto más amplio. En cuanto a su actuación, entre busterkeatiana y chaplinesca, estuvo encantador: es el Nemorino emocionante que todos recordamos, a quien amamos por su inocencia y por su ilusión. El resto del reparto estuvo bien y entre todos nos dieron una función espléndida: Aleksandra Kurzak tiene una bonita voz, pero se caló en los momentos finales muy evidentemente, lo que deslució, para mi gusto, su actuación. Maestri tiene un gran vozarrón, y se mueve con dificultad; estuvo muy simpático; moduló mejor (para mi gusto) la voz en el segundo acto, no falló una nota y en la apoteosisis final puso al público en pie. Cristina Obregón me encanta cada vez que la veo. No comprendo cómo no accede, al menos en nuestro teatro, a papeles más importantes, porque lo tiene todo: voz, fuerza expresiva, belleza física... Quien menos lució (para mí) fue Joan Martín-Royo, no por estar incorrecto, sino porque no mostró la chulería y el descaro que se le supone a Belcore. Me gustó mucho el coro; la dirección de Daniele Callegri a ratos me pareció de excesivo volumen. Esta vez, me estorbó un poco la farola hiperutilizada, que en la versión 2005 me pasó desapercibida, pero la visión artística de Mario Gas sigue siendo linda y se sigue sosteniendo.
En resumen, disfruté muchísimo, lloré un poco, reí bastante, mi hija se convirtió en nueva villazonista y mi admiración por Rolando creció un poco más: le debo ya muchos momentos de esa felicidad estética de la que hablaba Stendhal, que nos llena los ojos de lágrimas a la vez que hace saltar nuestro corazón de alegría.
GABI

Très impatiente de découvrir " Le Liceu " , je n'ai pas été déçue, ce théatre est somptueux ; la première de l'Elisir avec Rolando a été un grand moment , son jeu scénique et sa prestation vocale ont été remarquables;
 les décors , la mise en scène et les costumes ont également porté cet opéra ; il a été très agréable de rencontrer d'autres villazonistas ; Rolando nous a accordé du temps après la représentation avec toujours autant de gentillesse ; que de bons moments à Barcelone !
JACQUELINE V.


"...Rolando tiene ANGEL,se entrega, interpreta, canta y resuelve lo mejor que puede cada fragmento y TIENE EXITO CON EL PÚBLICO. Otros puede que sean más perfectos, pero Rolando llega porque es humano .
es lo que hay
p.d. a mi lado había una niña de 8 años que ha salido encantada y feliz, la ÓPERA tiene una fan más, y esto es lo que cuenta"

LLUISA


foto: Anne

Rolando's ELISIR last sunday was the best I listened to and saw for a very long time.
Rolando's voice was so warm and clear, his acting very funny and emotional - I was very, very  touched.
These are my few words about an exceptional performance belonging to our friend Rolando.
There is in our times no better Nemorino than Rolando.
Muchas gracias, dear Rolando,for this unforgettable evening.
VIVA ROLANDORINO !!!!!
MARION


Conjuguer le plaisir de retrouver les chères amies barcelonaises qu'il est trop rare de rencontrer, de pouvoir séjourner 4 jours complets dans cette merveilleuse ville (sous le soleil) avec des guides charmantes, de rencontrer nombre de villazonistas et d' assister à 2 Elixirs avec Rolando était un vrai rêve et il s'est réalisé.
Ces deux soirées furent exceptionnelles car l'ambiance qui règne au Liceu est unique : les sourires sont sur les visages...aussi... et il y a une chaleur humaine extraordinaire. Lorsque Rolando doit chanter, il y a même une sorte de fébrilité qui ne peut qu'exploser en manifestations incroyables d'enthousiasme que je n'ai que très rarement rencontrées.
Comme l'a écrit Teresa, les évènements extérieurs à la représentation du 30 mai n'ont heureusement  pas trop troublé les artistes  et, malgré une très légère baisse de forme de Rolando dans la seconde partie, il a reçu avec ses collègues une magnifique ovation.
Il est vrai, cependant, que j'ai préféré l'Elixir du 2 juin où tous se sont montrés encore plus brillants et Rolando encore plus irrésistible de fantaisie et d'émotion, car il sait se renouveler à chaque fois et offre une incarnation saisissante : il dégage une sorte de magnétisme et il est impossible de le quitter des yeux.
Il a enchanté l'auditoire grâce à sa voix lumineuse aux intonations si troublantes et lorsqu'il dit ces simples mots :"quest'oggi, No !" avant l'aria "Adina credimi", après avoir fait quelques pitreries une seconde auparavant, je suis à chaque fois bouleversée par l'intensité de ce "no !"
Mon voeu le plus cher est de retrouver Rolando le plus rapidement possible sur une scène d'Opéra car même si je l'adore en concerts ou récitals, le voir incarner, vivre un rôle, me procure un bonheur sans mélange.
VIVA ROLANDITO !!
CATHERINE


Ci siamo ancora nemoralandati
E che l’incanto duri all’infinito
Dei nostri cor c’ancor sono estasiati
Al rimembrar di ciò c’avemmo udito


Ci resta in fondo all’alma un gran contento
D’un Nemorin di sì toccante fatta
Perfetto era il suo canto in ogni accento
Da fare diventar la gente matta
Scendeami  pur anco sul mio ciglio

Una furtiva lagrima caliente
E parvemi toccar, con l’alma mia,
Un Nemorino puro come un giglio

Che mi rendeva l’animo impaziente
Di ritrovarlo tosto in  sulla  via
RRRolando eres nuestro elisir d’amore!

SANDRO, NADIA & MARGHERITA



foto: Anne


Fue el domingo 22 de mayo del año 2005 cuando asistí a una función de L'Elisir d'amore en el Liceu, y fue ese día cuando un tenor (para mí desconocido) debutó con el rol de Nemorino: Rolando Villazón..A partir de ahí se inició una historia de seguimiento de Rolando, que ahora no voy a contar. Cuando supe que volvía a interpretar el mismo rol y con la misma producción (que le supuso un éxito dificilmente igualable para nadie), pensé que había que ser muy valiente para asumir ese reto. El domingo 2 de junio de 2013 volví a ver a Rolando, más Nemorino que nunca, y volví a emocionarme. La magia de ese elixir sigue, y sigue...¡y que sea por muchos años!
MARIA TERESA


Es podría dir que plasticament en escèna es entre un “Chaplin i un Mr Bean” es fantàstic, i no deixes de mirar-lo per les seves continues expresions tan ocurrents i expontànies.Si en un primer moment en el 1er acte em va semblar que li faltava força  tan mateix als seus companys, apart del Baix  Dr-Dulcamara, per la seva groxaire  té una caixa important on pot  guardar molta veu.
En el 2n acte va donar el tó de pit  la seva veu es melodiosa  i forta, i les seves notes semblant el vaivé  d’una brisa marina. La seva persona en escena no denota cap mena de sorpresa doncs s’el veu una persona afiançada (es aquesta la paraula ¿? Que no té por).
Com també les altres sopranos la rusa oi? Alekssandra Kursak  amb aquells alts i baixos  de notes encara li quedaba un bon rato de veu. I la gaditana La Cristina Obregón guanyadora del premi de honor en el Liceu. La seva veu es bella i pulcra i d’una finura extrema.
Bé que vaig gaudir  intensament en tot moment  sobretot la música de Donizetti  tan  tendre  i romantica que donava molta  part de la seva música per la interpretació, cosa que  en algunes òperes  se sent més els músics que els propis intèrpretes.
I el toc final el poder-lo saludar. Quina persona més afable i carinyosa , quan es va obrir el ascensor en mig de no gaire gent que l’esperava a l’entrada  i sortida dels actors, va fer  un   gest  espontàni  aixecant les mans  com si ens  digues ja torno a ser aquí amb vosaltres , la meva salutació va ser : que Déu li concedeixi molts anys de salut per poder-lo escoltar.
MARTA


Barcelona - a dream!!!
Rolando - just wonderful!!!
The whole week - so phantastic and unforgettable!!!!
MARION S.



foto: Blog Villazonista


" Rolando is the best Nemo-riiino in the Universum .. in acting and singing . His interpretation of the role is more than touching , full of deep emotions , clear , simple and honest ... In yesterdays last performance I felt many perfect moments :-))  . A huge success for Rolando and all the other singers  -- well deserved applause !!! Happiness on stage and in the hearts of the audience . " 
" Am Ende , als Adina ihren Nemorino endlich ins Herz schließt , und ihn umarmen und küssen möchte , indem sie auf ihn zuläuft ..., läßt sich Rolando rücklings umfallen und liegt flach auf dem Boden ...., überwältigt von der Kraft der Liebe  ! --Happy-end ! "   
ANNE


E' sempre un piacere assistere ad una rappresentazione in cui Rolando é il protagonista e abbiamo aspettato con ansia questo evento .
Sempre quando Rolando canta, si forma una certa tensione nel nostro sistema e i nervi sono tesi, perché naturalmente vogliamo che Rolando sia perfetto e che abbia molto successo. 
Il successo c'é stato, il pubblico era molto entusiasta e gli applausi immensi.
Pero' da quanto ho sentito dopo, lo spettacolo in cui noi eravamo presenti, non é stato il mlgliore di tutto il ciclo. Io sono rimasta un po' delusa.
Infatti ho trovato che Rolando non era in gran forma, quel giorno, aveva la voce un po' smorzata e cantava troppo forte negli acuti.
Chi invece mi ha molto impressionato é stato Dulcamara, cioe' Ambrogio Maestri. Grande artista, bella voce di basso, divertente come il suo ruolo esige e bravo attore. Mi é piaciuta la regia, la messinscena e l'atmosfera tradizionale dell'opera. L'ho preferita a quella di Baden Baden, sotto regia di Rolando. Troppo caotica. Bravissimi la Kurzak e gli altri interpreti.
MARIÙ


Un sueño en Barcelona
Con todos los 4 Elisirs y la sesión de firma de autógrafos, esta período de 10 dias fue como un cuento de hadas. Sólo el arte único y excepcional de Rolando tiene el poder de ofrecernos siempre un Nemorino nuevo y desconocido. Gracias al DVD, conocemos el Elisir de Barcelona. Lo primero que me sorprendió fue la nueva concepción artística de Nemorino (en una misma puesta en escena y en la misma concepción del director de escena). El desarrollo del personaje era más intenso, articulado, concertado.
Nemorino lanza bolitas de papel a Belcore y en unos minutos, se convierte en un personaje heróico delante de la pistola cargada. En el Nemorino de Rolando, es una transformación plenamente creíble. Todas sus acciones son auténticas, sin exagerar. 
Rolando utiliza sus movimientos corporales de manera de que sus gestos elocuentes y muy significativos se convierten en palabras. Cada de sus gestos es capaz de atraer inmediatamente la atención y empatía.
Y la voz... Es un mundo de emociones, de lirismo. Es una pura poesía, una expresión profunda y muy transparente de su alma. 
En estos 4 Elisirs, como siempre, las partes más excepcionales para mi eran «Adina credimi», y, particularmente, en las funciones del 2 y del 5 de junio. «Un breve giorno... io son perché. Domani, o cara...» - una belleza y emoción indescriptible.
Pero mi corazón está lleno también de la delicadeza, magnificencia y sublimidad de «Chiedi al rio...», «Non v’ha piú esperanza, Nemorino, per te...», «Ah ! non é l’ambizione...», «Che doman la patria terra...», «Una furtiva lágrima...»,  «Che piú cercando io vo ? M’ama, lo vedo...» ...   
GRACIAS ROLANDO !
ELEONORE



foto: Blog Villazonista


The great Freddie Mercury described Barcelona as 'like a jewel in the sun'.  That's how we found the Liceu when we visited to attend the 2nd June performance of Elisir.  As we had to pick up our tickets from the Box Office, I arrived at the Opera House at 4pm in sweaty haste desperately clutching my booking confirmation and imagining all kinds of horrible scenarios where the Liceu refused to release them to me.  I have had late for the opera nightmares!!
All such horrors faded instantly as we took our seats beneath the famous 'smiley lights' and savoured the excited buzz of hundreds of eager spectators.  The Liceu is beautiful, ornately gilded and comfortable and not stuffy or over-pompous.  I'm not sure what it is usually like but it did seem that people had come with the expectation of enjoying themselves and not to judge or criticize. 
They were not disappointed.  This performance was a delight from curtain up.  You could feel that the cast were enjoying themselves and relishing the comic stage-craft led by an ebullient Rolando.  His Nemorino was delightful; less simple and braver than his younger brothers in the DVD performances but just as hilarious.  Favourite funny moments included some very accurate use of a sling-shot against his arch-nemesis, the Sergeant, and his face of pure angelic innocence each time the Sergeant turned to see where the missiles were coming from; the mock-cowering when Dulcamara unleashed the full power of his voice during the first transaction scene and some very bad dancing with his female admirers during Dell'elisir mirabile.  I also loved how artfully he sneaked up to Adina as she sang 'Della crudele Isotta' only to find she had moved when he wasn't looking!!  This was my 12 year old nephew's first opera and he was won over by Rolando's comic genius.
Singing highlights for me included the duet between Adina and Nemorino  'Chiedi all'aura lusinghiera' which was beautifully sung by Aleksandra Kurzak and Rolando.  They have great chemistry together and both are very convincing actors.  As they played it, I imagined Nemorina as Adina's childhood playmate.  She is fond of him but takes him for granted knowing he will always be around and not taking him seriously when he says he loves her.  Also wonderful was 'Una furtiva lagrima' beginning in nervous silence and ending with triumphant, thunderous applause as Rolando extended his arm to send a kiss to Adina's window.  The applause was so sustained that Rolando eventually placed a hand over his heart to acknowledge the audience and allow the action to continue.
During the interval I was lucky enough to meet Teresa and some Villazonistas in the exquisite Salo dels miralls.  Thank you all for your warmth and friendliness.  It was wonderful to meet some of you in person and I hope to see you again some day soon.
After the opera, hands stinging from clapping, we headed to the stage door where Rolando signed autographs with his characteristic generosity and humour.  I did not get to meet him but sometimes it's nice to watch other people living their dreams.  I saw a young man quite overcome to get the autographs of the conductor, Daniele Callegari and Ambrogio Maestri.  
Later on in a restaurant opposite the Liceu, we sat discussing the performance and how much we had enjoyed it.  I happened to mention I felt a bit strange and thought I might have a touch of sun-stroke.  'Why don't you ask the Doctore if he's got something for that?' quipped my nephew pointing across the room.  We turned around to see Ambrogio Maestri sitting at the bar with an after show drink!
SARAH


Cuando escuche la primera vez a Rolando, en Youtube, cantaba Una furtiva con el bis, del Liceu 2005. La más fuerte impresión que tuve era de una voz como una catedral, una catedral en aire libre. Así cómo en la naturaleza uno se siente abrazado por el aire, el cielo, el verde y las piedras, así me sentí yo abrazada por esa voz fuerte, plena y dulce a la vez... Después, vi el Elisir muchísimas veces y cada vez era algo más a descubrir de este gran artista, gran tenor y actor. Nunca me atreví a soñar que un día podría verlo en el escenario del Liceu como el mismo Nemorino. En 8 años Rolando ha crecido enormemente y también se convierto en un artista profundo y complejo. Pero en la función de 2 de junio yo lo vi y lo sentí mas como el joven desde 2005, con la misma gana de disfrutar de cada nota de cada movimiento en el escenario, de todos los malabares de esa hermosa ópera. Tuve una sensación muy fuerte de mientras cantaba Rolando era más joven... Ni pensé más en Rolando, era sólo Nemorino... Fue fenomenal. 
Pero el gran maestro se mostró en su plenitud en la función de 5 de junio, porque sólo un gran maestro podría amar el público como lo ama Rolando. Y el grande Rolando, a pesar de que no se sentía en plena forma, hizo lo imposible para ofrecernos una noche como un regalo. Canto Una Furtiva como si toda su vida era en esa aria. Si puo morir, asi morir d'amor... D'amor para su público... Así lo sentí a Rolando. Por eso siempre diré ¡Gracias, Maestro Villazon!
RENATE


Quel luxe pour moi de pouvoir  assister à deux Elisir, le 30 mai et le 2 juin, dans cette très belle ville de Barcelone,  dans le Liceu que j'aime particulièrement.
Je craignais  une mise en scène désuète et sans grand intérêt. Quelle agréable surprise  de découvrir une mise en scène vivante, gaie, pleine d'humour.
Le 30 Rolando nous a offert une très belle soirée, où il a beaucoup joué, bougé, dansé, et même descendu un escalier sur le ventre !!! un peu risqué tout de même !!
De nombreux jeux de mains,  de gracieux pas de danse, un vrai feu follet.  Il était fascinant.
Le 2 juin  a été l'apothéose, Rolando était plus tranquille, plus concentré (peut-être), mais toujours avec une présence extraordinaire et une voix sublimissime , un Némorino  fantastique, comme lui seul sait l'être. 
Une soirée  enchantée dont on voudrait qu'elle ne finisse pas.
DANIÈLE

foto: Blog Villazonista


Cette représentation de l'Elixir d'Amour m'a comblée ; l'ensemble de la distribution était très bien ; mais bien sûr, je n'avais d'yeux que pour Rolando ;
sa voix, son jeu font merveille et le public ne s'y trompe pas.
L'enregistrement de l'Elixir réalisé en 2005 au Licéu permet de constater les changements tant dans la mise en scène que dans le chant  = plus que jamais, il joint le geste au chant ; il est Némorino !
je n'oublie pas que Rolando, lors de différents entretiens, rappelle qu'il refuse de s'enfermer dans "un cadre" et qu'il a toujours de nouvelles idées quant à la façon d'interprétrer ses rôles.
COLETTE


Esto es lo que me habéis enviado hasta el momento, si llega algo más lo añado al final. Y me queda un comentario de Joanna, más largo, porque le pedí un post entero, que pondré próximamente. Ah, estos dias he recibido cientos de email, y no he podido responder a todos,  disculpad. También es posible que se me haya pasado alguna de vuestras aportaciones, avisadme, por favor,  si es el caso.

Moltes gràcies - Muchas gracias - Merci beaucoup - Many thanks - Mille grazie !
GABI - JACQUELINE V.- LLUISA - MARION - CATHERINE - SANDRO, NADIA & MARGHERITA - MARIA TERESA - MARTA - MARION S.- ANNE - MARIÙ - ELEONORE - RENATE - DANIÈLE - COLETTE

foto: Marion S.


6 comentarios:

  1. Thank you everyone, for these wonderful observations, so insightful and perceptive. So many wonderful details to cherish! Mostly I think everyone captured the emotion and intensity of the performances and the great love of the public for Rolando. Will you ever forget the experience?

    ResponderEliminar
  2. I've seen this performance on DVD countless times. Finally I could see it live. I'am lucky because all four times.
    I love all details of it, but one of my favourite is "Chiedi al rio..." from Nemorino. Rolando's voice is warm, clear, fluid, soaring, fantastic. Nemorino is both tragic (Adina credimi), comic (perhaps with the beanie), lovable. His voice and his acting amazing.

    GRAZIE NEMORINO!!!
    MUCHISSISSISSISSISSIMO GRAZIAS ROLANDO!!!

    ResponderEliminar
  3. Después de leer todas las aportaciones, afirmo que somos una comunidad de gente feliz. Y eso se lo debemos a Rolando Villazón con su canto y a Teresita, que nos permite compartir nuestra felicidad!!
    Abrazos!!

    ResponderEliminar
  4. Merci à tous! Il est très intéressant de lire les différents avis, même si je dois en utilisant Google translate. Les images sont grandes et illustrent parfaitement ce que les chroniqueurs décrivent!

    ResponderEliminar
  5. Daniélita8/6/13, 10:32

    La dernière photo de Rolando de Marion S, me trouble et me touche énormément, il me semble très fatigué et hésiter entre le rire et les larmes.

    Prends soin de toi Rolandito.

    Un beso, y muchas gracias por tu generosidad, et tes multiples talents.
    Ce sont des cadeaux inestimables.

    ResponderEliminar
  6. margarete8/6/13, 11:24

    Wunderschöne Kommentare, danke an alle Villazonistas, und ich freue mich von Herzen für alle, die Rolando in diesen grossartigen Vorstellungen sehen durften

    ResponderEliminar