22 ene 2011

LA GALA HOMENAJE A PLÁCIDO DOMINGO: MÁS CALOR EN EL EXTERIOR A CERO GRADOS

 
Vaya por delante que como la Gala de ayer era un homenaje a Plácido Domingo, lo más importante era que él fuera quien disfrutara y se emocionara. Y eso se consiguió con creces, las imágenes pueden dar fe de sus lágrimas y su voz entrecortada en varias ocasiones. Objetivo cumplido, pues.

Pero un Concierto Homenaje en el 70 cumpleaños de Plácido genera muchas expectativas y, en mi opinión, alguna no se vio cumplida. No me refiero a los nombres de los participantes en la gala: es obvio que era imposible que estuvieran presenten todos los cantantes que consideran a Plácido un gran maestro o un magnífico compañero. Los que estuvieron, cumplieron perfectamente su función, cantando en una gama que va de correcta a maravillosamente, y aquí ya entran los gustos personales de cada uno.

En mi caso, oír a Bryn Terfel cantando el Te Deum de Tosca fue una magnífica e inesperada sorpresa y eso sólo ya valía por toda la noche. El nombre del galés se había barajado, como otros, pero no había nada confirmado. Por la mañana, Carme y yo estábamos dando un paseo, nos acercamos al Real para ver los preparativos y, justo cuando pasábamos por la puerta de los artistas, vi un hombre alto y de anchas espaldas, con una gorra y un troller, y, sin pensármelo dos veces, grité: BRRRRRYNNNNN !!!!!! Se giró sorprendido y con una amplia sonrisa y pude hablar, con mi inglés básico-elemental-tirando-a-sioux, un poco con él. Terfel siempre me había parecido un cantante extraordinario, con una de esas voces potentes y personalísimas que te envuelven, pero, además es una persona con una afabilidad muy natural y...un hombre muy, muy atractivo. Yo no me fijé, pero Carme me hizo observar después que él, cuando se hizo la foto conmigo, se ladeó estratégicamente la gorra para que la visera le quedara en la parte de atrás y no le cubriera el rostro...cosa que agradezco.



¡Bueno, pues empezaba muy bien el día! Muchas veces he mirado las actuaciones previstas de Terfel, y siempre han sido en sitios a los que me resultaba complicado ir. Tenía muchas, muchísimas ganas de poderlo ver en directo y se añadió a mi alegría cuando, una hora antes del concierto, comprobé en el programa de mano que cantaría el Te Deum de Tosca. Yo nunca he entendido como la temperamental Floria prefiere el blandengue del pintor, que encima le medio-engaña con una rubia, a un hombre de carácter, algo malvadillo, eso si, pero que está totalmente dispuesto a hacer lo que sea por ella. 
Ah di quegli occhi 
vittoriosi veder la fiamma 
illanguidir con spasimo d'amore, 
fra le mie braccia... 
O sea, que Scarpia es uno de esos personajes a los que todo el mundo odia, y que a mi me encanta. Oírlo cantado en directo por BRRRRYNNNNN ha sido algo totalmente impactante. Tengo que controlarme, porque sino me voy a pasar el post hablando de él, y creo que esperáis otras cosas. Pero estáis avisados que, después de mi shock, Terfel va a aparecer mucho más a menudo en este Blog.



¿Que os estaba contado? Ah si, los cantantes de la Gala. Os dejo la lista y el programa. al final.  Para mi gusto, destacaron, a parte de Terfel, Dolora Zajick, Rene Pape, Anja Kampe y Ainhoa Arteta. Paul Groves también, cantó el bellísimo "Au fons du temple saint" con Terfel. Erwin Schrott hizo una personal interpretación de "Madamina, il catalogo è questo", digamos que poco ortodoxa, pero que encantó al público. Como obsequio especial de Mortier (director del Real), se estrenó una interesante composición de Tan Dun, especialmente para la ocasión, titulada PLA-CI-DO.  

Después de la interpretación del "Tutto nel mondo è burla", apareció en escena, recibida con grandes aplausos, Teresa Berganza, que hizo con mucha gracia un breve parlamento y le canto a Plácido el "Happy Birthday to you". También  pidió, y consiguió, que Plácido bajara al escenario. Durante todo el concierto, había estado en el Palco Real, entre la infanta Pilar y la reina Sofia. Una vez en el escenario, recibió ovaciones y bravos, y se mostró muy emocionado y feliz. 

Pero aquí vuelvo al inicio de esta crónica: en el exterior, las personas que contemplaban el concierto estaban a cero grados o menos, porque encima hacía un viento que causaba una sensación aún mayor de frío. Pero cuando Plácido salió al balcón a saludar a su público externo, la espontaneidad, la comunicación, la alegría y, en definitiva, el calor del amor de la gente hacia Plácido fluyeron mucho mejor que los aplausos del interior. Una parte importante del aforo estaba ocupado por gente que era obvio que asistía ante todo al acontecimiento social: vestuario extremadamente "acicalado", mucha preocupación por quien estaba y quien no, mucho protocolo, muchas actitudes de "corte" (cortesanas), se añadían a grandes despliegues por parte de alguna de las autoridades locales, que tenían una docena de guardaespaldas abriendo paso, dejando un gran espacio vacío mientras la gente se apretaba en los laterales del pasillo...por ejemplo, la presidenta de la Comunidad de Madrid. Exagerado, muy exagerado, de una gran prepotencia. Después había otro "colectivo": a mi alrededor, por ejemplo, tenia una docena de señoras alemanas que ocupaban la primera fila de unos cuantos palcos...y que tenia muy poca pinta de haber comprado esas entradas por Internet. Agencias de viaje que se ponen de acuerdo directamente con los teatros para vender luego el pack "entrada+vuelo+hotel" a precios desorbitados. Nada que objetar, pero eso deja fuera a los aficionados y seguidores que ya no tienen oportunidad de adquirir esas entradas. Encontré a faltar a los fans de Plácido "de los de siempre", esos que bravean, gritan, tiran papelitos o cuelgan pancartas, y aplauden larguisimos minutos, decenas de minutos. Como los seguidores de Rolando Villazón en muchos sitios o los de Edita Gruberova en el Liceu, por poner dos ejemplos que conozco de cerca. Si, hubo largos aplausos, pero sin pasarse. Me pareció todo demasiado formal, demasiado contenido, pulcro, previsible. Y esa sensación se desvaneció cuando salí al exterior, donde me esperaba una Carme congelada, como todo el público que había seguido el concierto por la pantalla gigante, y presencié su  descongelación inmediata cuando salió Plácido al balcón, su alegría , sus gritos, su espontaneidad. Y tuve muy claro que los de fuera deberían haber estado dentro y los de dentro, fuera...aunque entonces aquello hubiera quedado vacío, porque sólo unos pocos habrían aguantado más de cinco minutos.

Dejo para otro post los detalles de la salida de artistas.





15 comentarios:

  1. Coincidimos plenamente en los cantantes destacados y es que en la opera también existe la Champions League ;)
    Tambien estamos de acuerdo (aunque yo lo viera por tv) que por momentos la cosa estaba muy fria. A mi me hubiera gustado que aunque solo fuera Feliz Cumpleaños, hubieran dejado a los cantantes decir algo o contar alguna cosa, no se..algo mas personal.
    La Berganza estuvo genial.

    ResponderEliminar
  2. ¡¡¡Oh, Teresa!!! ¡¡¡Cómo has trabajado!!! ¡¡¡Millones de gracias!!!, tus relatos son tan hermosos, que estoy muy emocionada, ¡Qué gran obra es el Te Deum!. Besos.

    ResponderEliminar
  3. Teresa,
    Com sempre un treball fantàstic! M'encanta en Brynn Terfel i celebro que el cridèssis i et fos tan simpàtic.
    Per mi el campió va ser René pape. Encara se'm posa la pell de gallina. Uau!!!
    Un petó.

    ResponderEliminar
  4. Teresa gracias por tu trabajo, y por tu informacion.Yo lo vi por tele pero con sinceridad te dire que a mi si me falto algo pues a parte de Tosca en ningun momento me emocione y repito esperaba algo mas calido, peo claro que esta es mi opinion un abrazo

    ResponderEliminar
  5. Teresa, estic completament d´acord amb el que dius sobre el públic, almenys pel que es va deixar entreveure a través de la televisió, tot plegat prou fred en una nit on havia de predominar l´afecte envers aqeust gran artista que és el Plácido i que aquestes alçades ja sobren els qualificatius.
    Ja em penso que a fora, malgrat les gèlides temperatures, el termòmetre va pujar fins a índexs insospitats de carinyo cap al tenor ja que eren els que de veritat sentien "l´homenatge" per així dir-ho que li estaven fent dins. Sinó no s´explica que aguantessin estoicament fins al final del concert per acompanyar al seu ídol quan va sortir al balcó del teatre.
    Tot i així em consta que dins la sala hi havien dominguistes de pro que sí que sentien veritablement estar allà acompanyant a aquell que els ha acompanyat al llarg de les seves vides.
    Gràcies per la teva crònica. Crec que reflexa molt bé el que va ser aquella nit.
    Una abraçada,

    ResponderEliminar
  6. Muchas gracias una vez mas Teresa, por tu crónica, coincido contigo en la maravillosa interpretación del Te Deun, por Brin Terfel,personalmente
    me emocionaron Dolores Zajick y René Pape.
    En cuanto a la actitud de bastantes de los presentes, ¡ que le vamos hacer! es mas habitual de lo que yo quisiera.

    ResponderEliminar
  7. Merci Térésa encore une fois au top niveau pour nous donner des informations.
    Ah! Ah! on craque sur BRYN :o))))))j'avoue moi aussi avoir un faible pour sa très belle voix.
    Pour l'hommage à Placido souvent l'accueil de la rue est plus spontané et chaleureux que les manifestations officielles;mais les artistes présents étaient le témoignage sincère de la profession au grand et magnifique Placido

    ResponderEliminar
  8. J'ajoute mes félicitations pour ton excellent travail de reporter et de témoin de cet évènement exceptionnel.
    Un grand merci de nous permettre de partager ces grands moments.
    Le te deum de Tosca par Bryn Terfel est un moment très fort, mais ce qui m'a touchée le plus, c'est de voir l'émotion de Placido,et Placido chantant dans le froid pour les vrais fans qui sont restés pour l'écouter dans le froid glacial.

    ResponderEliminar
  9. Autre fantastique interprète de la soirée, René Pape, dans un air de Don Calo de Verdi, un des plus beaux,"elle ne m'a jamais aimé"
    chair de poule garantie !!!!!

    ResponderEliminar
  10. Kende, me alegro de coincidir contigo, voy entonces por buen camino!

    Natalrol, coincido un poco con Merce que el Te Deum no escenificado puede ser algo más frio, aunque a mi no me lo pareció; me encanta ese fragmento y no digamos Bryn.

    Glòria, ami el Pape m'agrada molt habitualment, pero en aquesta ocasió no sé que em va pasar...en directe no em vaig emocionar. Una mica més si, ara, quan veig el video. Potser es que jo estaba molt "enbrynada".

    Brunilda, el que dius es totalment cert: ben segur que al teatre hi havien molts placidistes "de ley", pero com el ambient protocolari i cortesà era tant asfixiant, no van poder expresarse amb llibertat. Estic segura que si la gent li ho hagués demanat, a dintre, Plácido hagués cantat algo, com ho va fer a fora, sense fer-se pregar molt. Jo crec que ho esperaba.

    Claudine et Danièle...a bientôt!(demain)

    ResponderEliminar
  11. catherine la parisienne23/1/11, 17:19

    Cette chronique est vraiment un petit chef d'oeuvre, et je constate que son auteur, (notre) Teresa, comme la sensationnelle Teresa Berganza- qui, je l'avoue n'a pas seulement fait pleurer Placido-est vraiment la championne, toutes catégories, car elle sait nous communiquer
    ses multiples impressions avec une verve, une émotion, un humour et tant de détails passionnants que l'on ne se fatigue jamais de la lire. Je n'ai qu'un minuscule reproche : pourquoi n'écrit-elle pas plus en français ? Car l'usage occasionnel du traducteur gâche un peu mon plaisir...
    Elle nous avoue faire des progrès en Anglais et avoir devisé agréablement avec le séduisant Bryn. Alors, Teresita, un rappel : Rolando parle magnifiquement le français et tu auras l'occasion dès demain de vérifier si tu es à sa hauteur....Un test
    utile ET terrrrriblement agréable....

    ResponderEliminar
  12. Questo articolo è stato estremamente interessante, soprattutto perché ero alla ricerca di pensieri su questo argomento Giovedi scorso..

    ResponderEliminar
  13. Trobo que estem molt sincronitzades tu fas la crònica "in situ" i jo la televisiva. Ves quin remei.

    ResponderEliminar
  14. ¡GRACIAS TERESA, TU TRABAJO, UN LUJO SIN IGUAL!!!!!!!!

    Acabo de ver los dos videos y estoy totalmente emocionada, fué un gran disfrute...
    PLACIDO: UN GRANDE...¡que noche!
    Teresa Berganza: calidad y calidez...
    René Pape; la excelencia...
    Erwin Schrott: me encantó su Leporello y me gustó su voz.
    Los cantantes eran todos de primera, para todos los gustos de los que aman la lírica.
    Y la orquesta Y EL CORO estupendos.

    ResponderEliminar
  15. Gracias Teresa por tu magnífica crónica, lo disfrutamos como si hubieramos estado allí.Si, faltó calidez y faltaron muchos nombres, que al menos podían haber entrado por video. Gracias a los que cantaron, nos lo hicieron pasar muy bien.

    ResponderEliminar