14 ago 2010

COMO DESCUBRÍ A ROLANDO -III- (Mariù, Tosca, Maria Teresa, Els)

MARIÙ NOUS RACCONTE...
Par hasard à la Télé hollandaise je vois en janvier 2008 un reportage sur l'opera Don Carlo, que  Rolando avait chanté  à Amsterdam quelques années plus tôt.
Je vois ce jeune homme charmant, beau, type latin, très éléctrique, toujours en mouvement,, gesticulant et parlant beaucoup,  sautant du sol directement sur une table!
Un phénomène jamais vu., je me demande qui est ce tenor, ce chanteur d'opéra. Et voilà,  il s'appelle  Rolando Villazon. Jamais entendu parler!
Comme homme je le trouvait  tout de suite charmant et captivant.  J'en parle avec ma fille qui me offre  après quelques jours  "Gitano". J'en étais bouleversé. Je cours chez Fnac pour chercher d' autres Cd de ce Rolando Villazon!!!!! et je vois "Cielo e Mar" que j'achète aussi tot.


J'etais "conquise" et "vaincue". Plus que bouleversée, j'ai été toute de suite sous la magie de cette voix très spéciale, veloutée, chaude, sensuelle;  frissons me couraient de haute en bas dans le dos, jamais entendu une voix pareille.
Depuis j'ai acheté tous les CD de Rolando apparus et j'attends maintenant le dernier: " Mexico"., qui sortira bientot.
Voilà ma découverte de Rolando et depuis, mon admiration, mon respect et mon affection pour lui n'ont fait que augmenter. J'essaye d'assister  le plus possible à ses représentations, à ses opéras, à ses concerts.
Mon attention est toujours dirigée vers lui, je ne rate aucune nouvelle, aucun article, aucune nouveauté parlant de lui.
Grace à la découverte du Blog de Thèrese, que je suis dès le debut en septembre 2008, je peux le suivre dans sa vie et dans sa carrière.
Le découvrir a  donné une autre dimension à ma vie, a ouvert un autre horizon.

TOSCA NOS CUENTA... 
Fue una sacudida, una descarga que me paralizó por completo dejándome pegada a la butaca.
No podía ni aplaudir. Escuchaba el griterío, los bravos, en la sala y yo no podía ni gritar, ni bravear. Sólo pensaba….. ¿Es posible?!
Era uno de esos días en que iba al teatro sin demasiadas ganas, casi por obligación. Estaba cansada y ya conocía el montaje que se me proponía. No me apetecía especialmente repetirlo. Miré el programa con resignación mientras pensaba: “ Otro Elisir que pasará sin pena ni gloria, con lo poco que me apetece escuchar a María ……. y no conozco al tenor. Será otro de tantos que llenan mis temporadas”
Me equivocaba. Me arrastró, me cautivo, me sedujo por completo y al instante dejándome una sensación de felicidad, de complicidad, de comunicación como nunca antes había sentido.
Su voz, de una belleza extraordinaria, de una calidez indescriptible, resonaba en mis oídos días, semanas, meses después. No me dejaba y yo no quería que me dejara.
Resultado: ya era Rolando adicta.


MARIA TERESA NOS CUENTA... 
Un domingo por la tarde, un domingo de mayo, el 22 exactamente del año 2005. Función de "L'elisir d'amore" a las cinco de la tarde en el Gran Teatre del Liceu de Barcelona. No sé cuantas funciones hubo de esta ópera de Donizetti, pero fueron muchas, y a la que yo iba  asistir era la del debut de un tenor mexicano: Rolando Villazón, del cual algo había oído hablar, alguna cosa aquí o allá había leído, pero sin prestarle demasiada atención y por supuesto no le había oído cantar nunca.
Se apagan las luces de la sala, suena la obertura y el escenario que representa una calle de una ciudad italiana de la primera mitad del siglo XX, se va llenando de personajes mientras la orquesta ataca la obertura, el coro entona "Bel conforto al mietitore", sale Adina (Maria Bayo), y..."Quanto è bella, quanto è cara...".
Ese fue el momento.
A partir de ahí ya fue otra cosa. Ya no podía apartar los ojos de ese tal Rolando Villazón. El Teatre del Liceu posee un sistema magnífico de climatización, pero esa tarde, ya un poco calurosa, fue como si se hubieran dejado una ventana abierta y hubiera entrado un aire nuevo y fresco, algo distinto estaba sucediendo sobre ese escenario. El público empezó a aplaudir todas y cada una de sus intervenciones, hasta que llegó "Una furtiva lagrima", donde ya se desbordó toda la emoción y los aplausos no cesaron hasta que se produjo el tan esperado bis. Era el delirio.
Ese bis fue el primero de todos los que Rolando dió en todas sus funciones.
La obra acabó con alegría, con besos al escenario, por parte de Rolando, con besos al público y con ese gesto tan característico suyo de llevarse las dos manos al corazón para demostrar el cariño que siente.
Fue inolvidable.
Fue la primera vez de Rolando en Barcelona, y yo estuve ahí.
Fue el día que yo le conocí.


ELS ZEGT...


In juni 2008 kocht ik een CD box met van een, voor mij, totaal onbekende tenor.
Na de eerste CD, was ik al erg geraakt door zijn stem.
Toen ik een DVD ging bekijken, was ik helemaal verkocht.
Tot dan toe dacht ik dat opera saai was.
Dat de zangers met een moeilijk gezicht hun best deden om mooi te zingen.
het acteerwerk vond ik meestal een erg zwak onderdeel in het geheel.
Dat het ook anders kon heb ik door Rolando ontdekt.
Er ging een wereld voor me open. Geweldig wat een kunstenaar!
Bijgaande brief heb ik aan Rolando gegeven toen ik hem mocht ontmoeten op 26 april in Hamburg.
Je hoeft de brief niet op de site te plaatsen, maar omdat hij vertaald is in het Spaans
wilde ik deze brief toch aan je sturen. Misschien kun je in je eigen taal makkelijker lezen.
Wil je nogmaals bedanken voor je mooie website.

(esta es la carta que nos adjunta Els y nos cuenta que ella se la entregó a Rolando, ya traducida por un amigo al español)
Hola Rolando,

En el DVD Zarzuela contaste del primer encuentro con Plácido Domingo en México y cómo te sentiste en aquel momento, así me siento yo hoy también.
Quisiera contarte cuánto me gusta tu música. La primera vez que te oí fue en junio de 2008 y mi corazón saltó de alegría (y mis oidos también). Tu voz me conmueve como nunca antes me pasó. Hasta entonces era una aficionada modesta de la ópera, pero por ti estaba curiosa de saber más. No solo la ópera, pero también otra música clásica. ¡Y la descubrí! Se me abrió un mundo nuevo (de música) y por eso quiero agradecerte con todo mi corazón.
En octubre de 2008 fui a Berlín para oirte en Eugenio Oneguin, una función maravillosa e impresionante. Lamentablemente el concierto de Ámsterdam programado para abril de 2009 fue cancelado y por lo tanto el premio que había ganado no se concretó (Meet & Greet y además un dibujo).
Por suerte te recuperaste muy bien de la operación y tu voz ha vuelto de nuevo,que obviamente es maravilloso para ti y tus fans.
Te deseo felicidad y salud y espero que pueda oirte muchas veces más.
Els
Un buen amigo mio me ha traducido esta carta. Espero que no haya agregado una declaración de amor.

4 comentarios:

  1. More great accounts that I hope Rolando gets a chance to see. We all know how good he is to his fans, and it must move him tremendously to see the heartfelt connection that we have with him and that he has for us.

    Isn't it amazing to see the incredible intensity of that moment of discovery? It's almost violent, for heaven's sake. We've all been kidnapped by this man! All of us were so taken by surprise, no wonder we have such detailed and vivid memories.

    Thanks to all and to Teresa!

    Viva Rolando!

    ResponderEliminar
  2. i agree with everything you say there joanna from lisaw xxxxxxxxxx

    ResponderEliminar
  3. Des récits de notre rencontre avec Rolando, il en ressort que pour nous tous ce fut non seulement un "coup de foudre vocal",mais aussi la révélation d'un artiste complet, exceptionnel, et de plus beau garçon !!!
    un choc très violent, et inoubliable.

    INCOMPARABLE ROLANDO !!!

    ResponderEliminar
  4. Révélation, oui! That was the first word to come out of my mouth when I watched him with my daughter.

    ResponderEliminar